Kategoria: projekty i fotoreportaże

Młoda samica sokoła wędrownego broni się przed obrączkowaniem.

Wiedzieliście że w kominie Orlenu żyją sokoły ? Mają tam wygodne gniazdko :). Wiedzieliście. Nie  wiecie jednak, że dzisiaj były obrączkowane. W gnieździe znajdują się cztery jaja, a z dwóch wykluły się pisklaki. Nikt nie czeka na spóźnialskich więc nowi członkowie rodziny zostali oznaczeni i pobrano im krew. Mają już 24 dni. To siostra i brat, który jest młodszy o jeden dzień. Podczas wizyty u państwa sokołów rodzice nie byli zadowoleni. Dzieci z resztą też. Trochę krzyków, dziobania po rękach i sprawa załatwiona. Takie to życie w XXI wieku. Zaraz zrobią karierę na fejsie choć wcale o nią nie zabiegają ;)

Read More

Polowanie na wodne potwory przy współpracy z National Geographic przedstawia Piotrek Augustyniak. Część 1.

Wodne potwory. Mieszkają nad morzem, ale można je też spotkać  w okolicach zbiorników słodkowodnych. Zawsze pojawiają się w porze letniej. Charakteryzują się skomplikowaną budową ciała i wielobarwnością. Jest to jedyny na ziemi gatunek występujący w tak bogatej gamie kolorów. Mają gładka skórę odporną na słońce. Dlatego lubią upały. Nie są agresywne i często się uśmiechają. Ich główną cechą wspólną jest dmuchanie. Aby żyć potrzeba im dużo powietrza pod odpowiednim ciśnieniem. Dlatego żyją w symbiozie z ludźmi. Szczególnie z dziećmi, choć to dorośli muszą je pompować. Na fotografiach przedstawiam kilka złapanych w kadry potworów występujących  na brzegu Bałtyku ;)

Read More

   Ostatni dzień nad Bałtykiem. Kwatera opuszczona, auto zapakowane. Za chwile wracam do domu. Na koniec wycieczka nad morze. Szum wiatru, miękki piasek pod stopami. Plaża wiecznie skalana falami. Słona woda wylewa się na brzeg białymi grzywami. Po niebie biegną obłoki w różnych odcieniach szarości. Czasem przebije się słońce. W ten codzienny klimat wdarły się dziwne postaci. Wiszące na szarym niebie równie godnie z chmurami ,lekko się chwieją. Niektóre zataczają meandry inne szaleją na wietrze. Widzę smoki, koty, żaby. Fruwające ryby w towarzystwie ośmiornic. Syreny snują się nad głową. To nietuzinkowe latawce. Właśnie dziś na tutejszej plaży rozpoczął się festiwal latawców z całego świata. Już mam do siebie żal, że nie zabrałem aparatu. Miał być pożegnalny spacer brzegiem Bałtyku. Wyciągam z kieszeni telefon. Próbuję, fotografuję. Oto efekty tego niecodziennego zjawiska. Wybaczcie brak profesjonalnych narzędzi ;)

WIĘCEJ ZDJĘĆ

Audioriver 2017

Crazy face czyli zwariowane miny festiwalowiczów. Audioriver. Read More

…nagle robi się cicho. Psy przestają ujadać i biegać po boksach. Niektóre wychylają głowy z bud, inne z nich wychodzą. Słychać tylko czytających. Magiczna harmonia – zwierzaki naprawdę słuchają, choć pewnie zbyt wiele nie rozumieją. Ale czy to ważne? Kładą się obok i zamykają oczy. Albo… wąchają książki. Merdają ogonami. Przytulają się do ogrodzenia, żeby być jak najbliżej swoich lektorów.

Sobota, wczesne popołudnie, schronisko dla psów w Małej Wsi… Tom lekko się spóźnia, więc mam chwilę, by zapoznać się ze zwierzakami. Chodzę wokół boksów, psiaki są nieśmiałe, większość nie wychyla nosa z budy, zerka nieufnie…

Read More

Zwykły cień… wierny towarzysz  życia do którego się przyzwyczailiśmy. Naturalnie towarzyszy nam co dzień. Dlatego jest niemal niezauważalny. Cienie przechodniów, niewidzialne dla nich samych. Oczywiste. Odbijają się na murze tylko przez chwilę, aby natychmiast zmienić kształt i zniknąć, tak szybko jak się pojawiły. Wszystko dzięki fotonom wysłanym w naszym kierunku przez Słońce… 8 minut wcześniej.

Zjawisko cienia ? Światło słoneczne musi pokonać odległość 150 milionów kilometrów, aby dotrzeć do Ziemi. Cienie widziane przez nas powstały dzięki światłu, które emitowało Słońce 8 minut wcześniej. Zatem to światło jest z przeszłości. Dzieje się tak dlatego, ponieważ prędkość światła to 300 tysięcy kilometrów na sekundę.

Cień, który pada na ścianę, również jest przeszłością. W danej sekundzie istnieje na murze, a potem wpada jako wiązka światła do naszej źrenicy, ale pomiędzy tym „istnieniem” a tym „wpadnięciem” jest różnica, miliardowa część sekundy. Niedostrzegalna. Ale jednak jest. To złudzenie, że dostrzegamy cień w czasie rzeczywistym. Widzimy w pewnym sensie… ” cień” cienia :)

Dla porównania z ziemskimi prędkościami – teoretycznie – jadąc autem z prędkością światła po równiku w ciągu sekundy okrążylibyśmy ziemię 7,5 razy.

Zobacz więcej fotografii cieni

Read More

„Męska Strefa Cięcia”  czyli Marcin Pawlikowski strzyże podopiecznych Caritasu. Każdy z Panów zgodził się na sfotografowanie przed i po strzyżeniu. Oto efekty :)

Pan Włodzimierz. Lat 58. Ustawiacz pociągów.

Read More

Projekt : Antyreklama

   Przeciętny Europejczyk ogląda dziennie około 500 obrazów. Dużą część z nich stanowi szeroko pojęta forma plakatu reklamowego. Natykamy się na nią niemal w każdej chwili. Trywialne reklamy niczym pstrokata zaraza rozprzestrzeniły się po ulicach. Niezauważone, już dawno wdarły się między bloki przybierają kształt, często nieestetycznych billboardów. Chciane czy nie, agresywnie przyciągają naszą uwagę. Pchają się przez oczy do naszych umysłów burząc subiektywną percepcję postrzegania miasta. Zwykły spacer w niedzielne popołudnie zamienia się w nieustannie emitowany blok reklamowy. W którą stronę nie spojrzysz, w którą stronę nie pójdziesz, zawsze coś krzyczy do ciebie „ spójrz na mnie” lub „kup mnie” ewentualnie „promocja”. Ulice wyglądają jak infantylna bawialnia pełna chaosu z niczym nie powiązanych ze sobą treści na których tle, mimowolnie, stajesz się bohaterem. Miasto powoli traci swój urok. Zamienia się w urbanistyczny afisz. Billboardy kradną mu duszę. Każdy mur, każdy słup, każda wolna przestrzeń jest z góry sazana na reklamę. Wręcz nie ma prawa istnieć bez jej treści.

Dlaczego miejska przestrzeń, której wszyscy jesteśmy codziennymi użytkownikami stała się tablicą ogłoszeń? Czy to, że żyjemy w kulturze obrazkowej usprawiedliwia zniewolenie zmysłu wzroku. Dlaczego wychodząc z domu jestem zmuszany do oglądania bloku reklamowego?

Ten cykl fotografii jest próbą polemiki z bezpłciową miejską rzeczywistością zawłaszczoną przez bilbordy. To błahe refleksje, powstałe w jednej chwili. Skutek nachalnej reklamy czasem graniczącej z absurdem. To zabawnie przedstawiony bunt przeciwko miejskiemu komiksowi w którym próbuje się nas zamknąć, a każdemu z nas przypisać rolę Konsumenta , która kończy się w kasie sklepu.

Read More

Jest bardzo głośno. Mnóstwo par oczu patrzy prosto w moje. Niektóre są smutne, inne przestraszone, a jeszcze inne nie mają odwagi spojrzeć na mnie. To nie dziwi, wiem ile cierpienia musieli znosić ci, którzy patrzą. Ich oczy jakby mówiły – dość tego, zasługujemy na coś więcej. Tylko w kilku źrenicach widać oznaki radości. Ale to nowi. Jeszcze się nie zaadaptowali. Ci, którzy mieszkają tu kilka lat, są już niemal obojętni. Ale mimo to potrafią się cieszyć. Zamerdać ogonem i, polizać palec, gdy przyłożysz go do kraty. Każdy z nich chciałby stąd odejść. Ale ze mną nie odejdzie dziś żaden z nich. Byłem tam tylko chwilę. Wykonać fotografie do gazety. Jak zawsze, po wyjściu z takich miejsc było mi smutno. Jest mi smutno teraz, gdy o nich piszę. Łatwo jest pozbyć się złych myśli. Ale ja tego nie zrobię i Was proszę o to samo. Pomyślcie o nich. Odwiedzajcie ich. Może znajdziecie tam przyjaciela, może towarzysza zabaw. Może któremuś z nich dacie drugie życie. Oto kilka obrazów, którymi chcę się z Wami podzielić… a w tle setki psich gardeł wprawia powietrze w drgania. Jakby ten, który szczeka najgłośniej, w nagrodę miał wyjść do nowego domu…

Read More